موهبت نماز را جدی بگیریم
نماز، موهبتى بى‌بدیل و سرچشمه‌ى فیضى لایزال، در اختیار ما است که با آن، نخست از خویش و سپس از هر آن‌که بدو مهر مى‌ورزیم، انسان صالح بسازیم. این دروازه‌یى است گشاده به عرصه‌یى پهنا و رو مصفا. دریغ است که آدمى عمرى را در جوار بهشت مصفایى بگذراند و سرى بدان نکشد و عزیزان خود را بدان سوق ندهد. وحى الهى به پیامبر عظیم‌الشأن (صلّى‌اللَّه‌علیه‌واله‌وسلّم) چنین فرمان داد: «و أمر اهلک بالصلوة و اصطبر علیها» (۱). امروز همه‌ى شما خود را طرف این خطاب بشمرید و نماز را، حقیقت مقدس و گوهر درخشان را که عطیه‌ى الهى به امت محمّد مصطفى (صلّى‌اللَّه‌علیه‌واله) است، قدر بشناسید. (۲)
اینکه به ما گفتند «الصّلوة عمود الّدین»، (۳) باید این را جدى بگیریم. خیمه‌ى دین با نماز برپاست؛ هم در دیندارى و تدین یک فرد، هم در اقامه‌ى یک جامعه‌ى دینى و هم در دیندارى یک کشور و یک مجتمع. اگر ما نتوانیم کیفیت تأثیر نماز را در این عرض عریض و وسیع درست تشخیص بدهیم، از کوتاهى دید ماست. و الّا آن کسى که فرموده است: «الصّلوة عمود الّدین» و آیات کریمه‌ى قرآنکه ناطقِ به اهمیت نماز هستند، خوب مى‌دانند که این ساز و کار چگونه و این نقش چگونه است.

 نماز اولین واجبی است که بر پیغمبر واجب می‌شود
یک وقتى در دوران طاغوت و در بعضى از سلولهاى زندانهاى دشوار و هولناکِ آن رژیم که زندانیهاى گوناگونى در آنجا زندانى بودند؛ از زندانیهاى مسلمان و با تفکر اسلامى، تا بعضى که با گرایشهاى حزبى و ایدئولوژیهاى گوناگونى که بهرحال اسمش اسلامى بود، ما شنیده بودیم – شاید خود من به غیر واسط هم شنیده بودم، اگر دیگران هم شنیده بودند که نقل مى‌کردند – که بعضى از این‌ها مى‌گفتند: چقدر مى‌گویید «حىّ على الصّلوة»، بگویید «حىّ على الجهاد». فضاى مبارزه، این تفکر و این نگاه را به مسائل به وجود آورده که دائم چسبیده‌اید به صلوة و مرتب مى‌گویید «حىّ على الصّلوة، حىّ على الصّلوة»، خوب بگویید «حىّ على الجهاد» و مردم را به جهاد فرا بخوانید. اما تجربه‌هاى روزگار نشان داد که بى‌اعتنایى به نماز، چه بر سر یک انسانى و چه بر سر جهاد انسان‌ها مى‌آورد؛ هم جهاد را تعطیل مى‌کند، هم جهت مبارزه را از جهاد بودن خارج مى‌کند و به مبارزه‌ى براى قدرت و براى هواى نفس تبدیل مى‌کند. آن چیزى که مبارزه‌ى یک انسان و چالش یک امت را رنگ جهاد و معناى جهاد مى‌بخشد،‌‌ همان توجه به خداست، که قوامش به نماز است. لذا اولین واجبى که بر پیغمبر واجب مى‌شود، نماز است؛ اول تبلیغى که براى پیغمبر خداى متعال معین مى‌کند، «و أمر اهلک بالصّلوة» است؛ توصیفى که خداى متعال در درجه‌ى اول براى جامعه‌ى موحد بیان مى‌کند، «الّذین ان مکّنّاهم فى الارض اقاموا الصّلوة» (۴) است. این، اهمیت نماز است.

 نماز انگیزه اقامه جامعه توحیدی است
براى حرکت در این میدان آنچه که بیش از همه لازم است، دو چیز است: یکى انگیزه، آن نیروى درونى که انسان را حرکت بدهد و راه ببرد؛ دیگر، آن قطب‌نمایى که انسان، آن ستاره‌ى راهنما را فراموش نکند و جهتش کج نشود. اگر انگیزه نبود، انسان وسط راه مى‌ماند؛ مشکلات زیاد است. اقامه‌ى جامعه‌ى توحیدى، اقامه‌ى عدل در میان بشر، برپا کردن خیمه‌ى حق در بین این همه طوفانهاى اهواى باطل، کار آسانى نیست؛ انگیزه لازم است. این انگیزه عبارت است از توجه به خدا؛ «ذکر اللَّه»؛ مدد گرفتن از پروردگار، کار را با حساب خدا انجام دادن؛ و آن قبله‌نما هم عبارت است از توجه به هدف کار و اینکه ما مقصودمان قدرت نیست، ثروت نیست، هوى‌پرستى نیست، تمنیات شخصى نیست، ملاحظات گوناگون سیاسى نیست؛ بلکه هدفمان خداست. این دوتا خصوصیت، این دو عامل مهم، یعنى انگیزه و جهتگیرى، در نماز خلاصه شده.
و این هم براى کسانى که بخش قابل توجهى از این مسؤولیت را بر دوش دارند، هم براى مردمان متوسط، هم براى عموم افراد جامعه، لازم است. البته کسانى مسؤولیت‌هایشان سنگین‌تر است، بیشتر احتیاج دارند؛ آن‌ها نیازشان به هر دو بیشتر است؛ هم به انگیزه، هم به جهت‌یابى و دقت در جهتگیرى. لذا این‌که خداوند به پیغمبر مى‌فرماید: «قم اللّیل الّا قلیلا نصفه او نقص منه قلیلا او زد علیه و رتّل القرآن ترتیلا»؛ شب را به ذکر خدا بگذران، بخش مهمى از شب را نماز بخوان، با خدا متصل شو. چرا؟ زیرا: «انّا سنلقى علیک قولا ثقیلا»؛ (۵) خطاب سنگینى متوجه به توست، خودت را آماده کن، براى این است. بنابراین، ما‌ها بیشتر احتیاج داریم، دیگرِ مردم هم به نسبت در درجات مختلف به نماز احتیاج دارند. نماز اهمیتش این است.